Waarom zijn wij hier? (04)
door Louck en Linda Jansen
Ik weet niet wat uw ervaring was toen u de voor het eerst de gebieden van de Eerste Wereldoorlog bezocht. ~
Onze ervaring is in ieder geval zodanig dat we dit graag met u willen delen.
Ik ben er totaal al 6x geweest en het zal zeker niet de laatste keer geweest zijn. Van Ieper tot Verdun. Van Mort Homme tot Diksmuide. En natuurlijk via Vauquois, Chemin-des-Dames naar de slagvelden van de Somme: Serre, Albert, Pozières, Arras. Meestal met gelijkgestemde personen om het samen te ervaren en te delen.
Ook al heeft Nederland niet deelgenomen aan de Grote Oorlog, toch voelt het gebied meer beladen dan de Tweede Wereldoorlog. Zo voelt het althans voor mij. Hoe mooi en liefelijk het landschap ook is, het lijkt net alsof hier nooit iets is gebeurd! Maar niets minder waar. Mooi boven de grond, macaber onder de grond. Wat is dan toch de reden waarom we hier zijn en keer op keer weer terug (moeten) komen, alsof ons iets aantrekt.
Toen ik voor de 6e keer naar het gebied ging – en dit keer met mijn vrouw en vrienden – begreep ik eindelijk het waarom toen mijn vrouw dingen voelden en stemmen hoorden op plekken waar veel gevochten is. Zij was stil op plekken en liep een eind achter ons toen wij in het gebied rondliepen. Later vertelde ze mij waarom en dat het belangrijk was om te luisteren, ze moest wel zei ze.
Ik ben hierover na gaan denken. Ook al ben ik zelf niet zo spiritueel raakt mijn vrouw wel een snaar. Misschien is daarom wel dat ook ik daar keer op keer terug ‘moet’ komen. De soldaten willen gehoord worden, ze willen niet vergeten worden. Door daar te zijn worden ze ook niet vergeten, de Fransen niet, de Duitsers niet, de Engelsen niet.
Een paar stellingen:
Elk persoon is in meer of mindere mate ontvankelijk voor spiritualiteit, zeker diegene die keer op keer terugkomen.
50% van de troepen liggen nog verspreid onder de grond zonder dat hen een behoorlijke begrafenis is toegekomen. Het is zoals het gegraveerd staat in de Meense Poort in Ieper: To Whom The Fortunes Of War Denied The Known And Honoured Burial Given To Their Comrades In Death.Meer dan 35% zal nooit meer gevonden worden, omdat hun lichamen er gewoonweg niet meer zijn. Met name van deze laatste groep blijft de energie onrustig dwalen. De gesneuvelden roepen naar degene die ze wil en kan horen: Vergeet me niet. Ik ben hier. Help me.
Hun gevechten gaan nog steeds door. Dat beweren spirituele mediums meer dan eens
Stil, heel stil word je van de goed onderhouden begraafplaatsen, zoveel zerken, zoveel kruisen, maar nog stiller van de namen van de vermisten op de muren, Meninpoort, Tyne Cot, Notre Dame de Lorret, Arras, Thiepval. Zoveel vernielde lichamen in het Ossuarium van Verdun. De lange namenlijsten van gevallenen bij ieder dorp in Frankrijk. Maar het zijn juist de plekken waar veel is gebeurd, Somme, Ieper, Verdun, Chemin des Dame, waar je pas echt stil wordt van de stemmen die je hoort. Als je hiervoor ontvankelijk bent. Het waren kameraden, jarenlang vochten ze naast elkaar voor een zaak die niet de hunne was. De een dapperder dan de ander. Ze spraken elkaar moed in, maar ze waren ook heel bang voor wat er komen ging. Deze doodsangst is nu nog te voelen, het verdriet, de wanhoop, allemaal emoties die blijven hangen.
Later vertelde mijn vrouw wat ze hoorde toen ze een stuk achter bleef op Mort Homme. Ze hoorde Duitse stemmen van troepen die daar nog steeds zijn, ook al zien we ze niet, ze dwalen nog steeds op dezelfde plek. Ze kreeg er kippenvel van. Hilfe ich bin da. En even verderop hoorde ze zeggen: Nein du sollst als erste gehen. Ich habe dich jedes mall gesackt du sollst warten. Ich bin müde kann’s du für mich gehen
Ik hoor de stemmen niet maar voel wel de energie. Een aanwezigheid. Daarom, denken wij, dat we hier zijn en weer terugkomen. Het voelen, medeleven met ‘de leeuwen’ die gestuurd werden door de ‘ezels’ die dit verzonnen hadden. Daarom gaan wij ook weer terug in april volgend jaar.