Nieuwe rubriek: Waarom zijn wij hier?

Op 21 mei j.l. organiseerde de Stichting Vrienden van Romagne 14-18 een dag voor onze trouwe donateurs. Plaats van handeling was het Educatief Experience Center Eerste Wereldoorlog in Den Bosch. Ruim tachtig donateurs reisden af naar Brabant om te luisteren naar lezingen van Leo van Bergen en Diederik van Vleuten. Om officieel afscheid te nemen van oud-voorzitter Bob Latten en van Jean-Paul de Vries te horen hoe het museum Romagne 14-18 er voor staat en wat de toekomstplannen zijn. Om zich te vergapen aan de foto’s van onze Romagne hoffotograaf Marco Magielse. Alles onder bezielende leiding van voorzitter Rob Leenheer. Een overvolle middag, inspirerend, informerend en, niet onbelangrijk, ook gezellig.

Stichtingsbestuurslid Diederik van Vleuten stelde in zijn lezing zichzelf een vraag. Veertig jaar geleden maakte hij met zijn oudoom en vader zijn eerste pelgrimage naar de voormalige slagvelden van het oude Westfront. Sindsdien bleef hij er regelmatig terugkomen. ‘Wat doen wij hier eigenlijk?’ vroeg hij zich af. Wat zoeken we op de velden van herinnering? Wat betekent die oorlog van een eeuw geleden voor ons? Wat hopen we er te vinden, welke vragen roept het op, naar welke antwoorden zijn we op zoek? Kortom: Wat doen wij hier eigenlijk?. Of anders gezegd: waarom zijn wij hier?

Aan het eind van zijn lezing nodigde Diederik de verzamelde donateurs en vrienden van Romagne uit om te proberen op deze vragen een antwoord te vinden. Als munitie voor een nieuwe rubriek op onze nieuwspagina. Een dag later, zondag 22 mei, mochten wij al meteen de eerste bijdrage ontvangen. Van de 23-jarige Gijs Löwe. Wie volgt? Uw bijdragen zijn meer dan welkom op info@friendsofromagne14-18.com

Op een kruising op de Redan Ridge tussen Serre en Beaumont Hamel
aan de Somme. foto ©Diederik van Vleuten

WAAROM ZIJN WIJ HIER?
deel 01

tekst en foto’s: Gijs Löhe

Duitse loopgraven vlakbij Cierges sous Montfaucon

Voor mij begon het in 2013, toen ik tijdens een familievakantie per toeval met mijn vader op het slagveld van de Somme terecht kwam. Een fascinatie voor geschiedenis heb ik altijd al gehad, maar ik had nooit veel over de Eerste Wereldoorlog gelezen. Toen we de eerste begraafplaatsen, monumenten en musea hadden bekeken ging er een knop om in mijn hoofd. Toentertijd zat ik nog op de middelbare school, maar we hadden nooit de Eerste Wereldoorlog behandeld. Ik ervaarde ongeloof met als gevolg een sterke drang om hier meer van te weten. Wat is hier allemaal gebeurd dat er nog zoveel van te zien is? Het jaar daarop besloten we naar Verdun af te reizen.

Douaumont. Verdun

Ooit las ik de woorden: ‘’We go to Verdun once, we go back to Verdun. It’s impossible to release from Verdun.’’ Ook voor mij bleek dat zo te zijn. Het had een aantrekkingskracht die ik nooit eerder ervaren had. Nog elk jaar kom ik terug in de bossen van de Argonne en Verdun.
Aan de hand van oude kaarten en regimentsgeschiedenissen struinen we de nodige kilometers af, met altijd een zoekend gevoel. Maar waar ben ik eigenlijk naar op zoek? Ja, de bunkers, loopgraven, onderkomens en verlaten begraafplaatsen natuurlijk. Maar toch is er iets anders. Is het zoeken om te begrijpen? Echt begrijpen zullen we het nooit, hoeveel boeken je ook leest.
Naast het bezoeken van Frankrijk is het verzamelen van militaria uit die tijd belangrijk voor mij. Ook hierbij kun je jezelf de vraag stellen ‘waarom eigenlijk?’ Is het omdat het een tastbare connectie met het verleden is?

Granaat in het raamkozijn van een Duitse bunker in het Argonnerwoud

Ontroerend zijn de bidprentjes, Duitse prentjes zijn meestal Beiers aangezien het een katholieke traditie is. Op internet kun je precies terug vinden waar de militair begraven ligt (als het lichaam ooit geborgen is). Het geeft een gezicht en verhaal bij een kruis. Zelf ben ik nu 23, vele van hen zijn niet veel ouder geworden.
In de Beierse Kriegsstammrollen zoek ik de desbetreffende militair op. Waar zou hij gevochten hebben? Hoe is hij om het leven gekomen? Waar kwam hij vandaan? Ik kom op de plek waar hij gesneuveld is, later sta ik voor zijn laatste rustplaats. Het zijn juist die kleine verhalen uit de grote oorlog die het zo aangrijpend maken.

Maar waarom zijn wij hier? Wat doen wij hier eigenlijk? Ik zou het niet weten.

Duitse begraafplaats Brieulles