Jannelies, vriendin en vrijwilliger

Vrijwilligers van museum Romagne 14-18 deel 04

Vrijwel geen enkele zichzelf respecterende organisatie kan zonder vrijwilligers. Dat geldt ook voor Museum Romagne 14-18 van Jean-Paul de Vries. De hoogste tijd om kennis te maken met een aantal van deze onmisbare krachten. We stellen u voor aan Jannelies Blommaert uit Hoorn.

Door Rob Leenheer

Jannelies Blommaert

Nu al onmisbaar

Jannelies, zojuist 51 jaar geworden en in het dagelijks leven werkzaam als freelance journalist en tekstschrijver, is nog maar enkele jaren actief als vrijwilligster maar is er wel één van het zeer trouwe soort. Meerdere keren per jaar reist zij naar Romagne af om Jean-Paul  met zijn museumwerkzaamheden te helpen waarbij zij met haar specifieke expertise voor Jean-Paul nu al onmisbaar is.

Voor een kort telefonisch interview onderbreekt Jannelies met plezier haar huidige werkzaamheden als corona-communicatieadviseur bij de GGD Noord Holland. De hectiek rond alle Coronamaatregelen en met name de enorme logistiek bij het verstrekken van vaccinaties en de communicatie hierover zorgt voor veel drukte. Jannelies werkt echter met plezier aan deze complexe materie.

Op het moment dat ik haar telefonisch spreek is zij juist enkele dagen terug na weer ’een weekje Romagne’, aldus Jannelies. Een weekje Romagne waarin zij weer tot rust komt, met ontzettend veel plezier met andere vrijwilligers aan de slag is gegaan om de heropening van het museum voor te bereiden.

Na gedane arbeid een verdiende afsluiting in Cunel: vrijwiliigers Anne, Emiel en Jannelies naast de Grote Baas

Persoonlijke aanleiding

Jannelies vertelt enthousiast dat zij al een langere tijd interesse had in de geschiedenis van de eerste wereldoorlog maar er nooit toe gekomen was om zich hierin meer te  verdiepen. Met haar dochter is zij jaren geleden al eens naar Ieper en de Vlaamse slagvelden geweest. Dochterlief schreef daar toen een profielwerkstuk over. De geschiedenis van de WO1 zit dus stevig in de genen van moeder en dochter blijkt.

Een persoonlijke en trieste gebeurtenis in haar leven heeft ervoor gezorgd dat zij min of meer bij toeval met het museum én met het verhaal van Jean-Paul in aanraking kwam.

In 2017 is mijn partner na een ziekbed overleden. Ik heb enkele maanden hierna voor de periode van een maand een huis in de buurt van Romagne gehuurd en hier alle vrienden en andere dierbaren uitgenodigd om langs te komen. Ik vond dit ook een passende manier om hen o.a. te bedanken voor de steun die ik in die moeilijke tijd van hen heb gehad.

Bij de begraafplaats van Cunel

En ja……hoewel de omgeving van Romagne natuurlijk prachtig is, is er ook weinig te beleven. Je moet zelf op zoek naar je eigen vermaak. Ik ben hierbij in de eerste week bij het museum van Jean-Paul beland, heb de collectie bewonderd, de sfeer opgesnoven, het verhaal van Jean-Paul gehoord en heerlijk op het terras buiten een drankje gedronken. Eigenlijk was ik toen al direct verkocht, ik voelde mij zeer aangesproken tot het museum en besloot toen om met mijn steeds wisselende gezelschappen het museum te zoeken. In die maand ben ik dus wekelijks 2 tot 3 keer op bezoek geweest en iedere keer weer vond ik én vonden mijn gasten het bijzonder.

Een vriend van mij, de in Hoorn bekende oud- kroeguitbater én zanger Nico Danenberg, was op dat moment met zijn trekker en woonwagen in noord Frankrijk en ook hem heb ik uitgenodigd om het museum te bezoeken. We hebben daar met elkaar kunnen zingen en een mooie tijd beleefd.

Na een maand ben ik weer naar huis gegaan maar een maand later voor een klein weekje weer teruggegaan om Jean-Paul te helpen met al zijn drukke werkzaamheden. Denk hierbij aan het schrijven van teksten voor zijn website, maar ook klus- en schilderwerkzaamheden.

Indrukwekkende kennismaking met (oud) militairen

Ik beheers de Franse taal redelijk goed en dat maakt het ook makkelijk om met bezoekers te communiceren. Het was toen een voor het museum drukke periode met  veel Amerikaanse (oud)militairen bezoekers die met Jean-Paul een wandeling over de voormalige slagvelden maakten. Tijdens die wandelingen heb ik veel mooie en waardevolle indrukken opgedaan, gesprekken gevoerd met die militairen waarvan velen een belaste ervaring met zich meedragen. Militairen die op missie zijn gegaan en uitgezonden zijn maken natuurlijk heftige dingen mee, de herinnering aan deze gebeurtenissen komen tijdens die wandelingen vaak weer terug. Ik heb hier veel van geleerd en heb door hun verhalen een heel andere kijk op militairen gekregen aldus Jannelies. “Eigenlijk zijn die militairen idealisten, hebben zij een doel om de wereld veiliger te maken en waar mogelijk een stukje te verbeteren’.

Loskomen van de dagelijkse drukte

Jannelies reist dus meerdere keren per jaar naar Romagne en heeft met Jean-Paul inmiddels een bijzondere vriendschap opgebouwd. Ook met vrijwilligers als Anne van Kalmthout, Luuk Philipsen en Emiel van den Bor is inmiddels een warme vriendschap ontstaan.

Het is iedere keer weer een heerlijke periode om voor en aan het indrukwekkende museum te werken. Ik vind het bijzonder om te zien hoe na ruim 100 jaar de aarde nog steeds de overblijfselen en restanten als het ware uitspuugt. In zo’n week leef ik min of meer in een bubbel, ben dan even los van de dagelijkse wereld en doe daar iedere keer weer bijzondere ervaringen op.

Die mooie ervaringen neem ik als het ware mee in mijn schatkistje; bijzondere verhalen, het samenzijn, de stilte en de natuur en de geschiedenis die vaak aan jongeren wordt doorverteld.
“Ik zou dit niet meer willen missen”, zegt Jannelies.