War for peace

door Joukje van der Ven

Eindeloze rijen goudgeel graan, diepgeworteld in de Franse klei, buigen vreedzaam in een zachte zomerbries. Zover het oog reikt, alleen onderbroken door een van de vele kerkhoven.

Eindeloze rijen kruizen, zover het oog reikt. Eindeloos veel bloed vergoten, en minstens zoveel tranen. De Franse klei is doordrenkt met pijn en verdriet.
Ruim honderd jaar later gaat het leven door. Het graan groeit weer. Hoewel de gaten in de huizen nog zichtbaar zijn, net als de gaten die in zoveel families geslagen zijn. Het leven gaat door. Maar de oorlog ook.

Hoeveel kruizen zijn er nog nodig? Hoeveel vaders, hoeveel zonen? Hoeveel bloed en hoeveel tranen?

We kunnen buigen, net als het goudgele graan. Ons hoofd wegdraaien en vergeten. Blijven wortelen in door bloed doordrenkte klei. Maar we kunnen ook blijven vechten. Vechten voor vrede. Een War for Peace. Voor al die verloren vaders, maar vooral ook voor de zonen. Onze zonen, en hún zonen. Zodat hun graanvelden niet langer onderbroken worden door eindeloze rijen kruizen. Zodat het leven en de vrede doorgaan, in die zachte zomerbries.

Vrede. Zover het oog reikt.